welcome

امروز دیدمش! امد و رفتنش را به رخم کشید ،نشست کنارم و تمام لحظات بودنش را برایم ورق زد و باز رفت ...

و من ماندم متهم به بی توجهی متهم به نامردی 

من ماندم  با هزار واژه مبهم در ذهن

من ماندم با سکوت 

من ماندم با تصویر رنگ و رو باخته ی او

تصویر کم رنگی در پس صفحه سفید زندیگم که نه می شد پاکش کرد و نه پرنگ تر.

خودش خودش را کمرنگ کرده بود، ایستاده بود میان در و من نمی دانستم باید بدرقه اش کنم یا به استقبالش بروم .

نه «بود» نه «نبود» نه می شد بودنش را حس کرد ،نه می شد رفتنش را باور .

به نبودنش که عادت می کردم ،می امد دستی به در تنهایی ام می زد

استکان چایی اش را نصفه می گذاشت سیبی از درخت می چید کلاه و چمدانش را روی پادری جا می گزاشت ، و باز می رفت...

و من ننه سرما وار چه ساده می گفتم بدون کلاه و چمدان که نمی شود رفت حتما روزی برای نوشیدن باقی چایش باز می گردد

به مامانم میگم : یادش بخیر بچه بودیم چقدر ما رو کتک زدیا !
شترق خوابوند در گوشم گفت : این دروغا چیه که میگی ؟ من کِی دستم روتون بلند شده

اون جایی که قمیشی میگه :

هرگز نخواستم که تورو با کسی قسمت بکنم 

.

.

.

.

ادم همش احساس می کنه این اهنگو واسه ته دیگ سیب زمینی خونده

ﻳﻪ ﺑﺎﺭ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺷﻚ ﻛﺮﺩﻩ
ﺑﻮد ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻣﻲﻛﺸﻢ!

ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺍﻳﻴﻢ ﺑﻴﺎﺩ
ﻧﺼﻴﺤﺘﻢ کنه!

ظهر ﺩﺍﻳﻴﻢ اومد ﻭضو
ﮔﺮﻓﺖ ﻧﻤﺎﺯﺷﻮ خوﻧﺪ
ﻧﺎﻫﺎﺭشو ﺧﻮﺭﺩ
ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﺎﻛﻲ ﺍﻭﻣﺪ
ﺭﻭ ﻣﺒﻞ ﭘﻴﺸﻢ
ﻳـﻪ ﺳﻴﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ
ﻋﺰﯾﺰﻡ ﺍﻳﻦ ﺳﻴﺐ ﺭﻭ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟

ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻠﻪ ﺩﺍﯾﯽ!

ﮔﻔـﺖ ﺩﻳـﮕـﻪ ﺳﻴـﮕﺎﺭ ﻧﻜـﺶ :

منو چاغاله بادوم (یا به قول خودمان اخکوک)و دوستان همین الان یهویی