امروز دیدمش! امد و رفتنش را به رخم کشید ،نشست کنارم و تمام لحظات بودنش را برایم ورق زد و باز رفت ...

و من ماندم متهم به بی توجهی متهم به نامردی 

من ماندم  با هزار واژه مبهم در ذهن

من ماندم با سکوت 

من ماندم با تصویر رنگ و رو باخته ی او

تصویر کم رنگی در پس صفحه سفید زندیگم که نه می شد پاکش کرد و نه پرنگ تر.

خودش خودش را کمرنگ کرده بود، ایستاده بود میان در و من نمی دانستم باید بدرقه اش کنم یا به استقبالش بروم .

نه «بود» نه «نبود» نه می شد بودنش را حس کرد ،نه می شد رفتنش را باور .

به نبودنش که عادت می کردم ،می امد دستی به در تنهایی ام می زد

استکان چایی اش را نصفه می گذاشت سیبی از درخت می چید کلاه و چمدانش را روی پادری جا می گزاشت ، و باز می رفت...

و من ننه سرما وار چه ساده می گفتم بدون کلاه و چمدان که نمی شود رفت حتما روزی برای نوشیدن باقی چایش باز می گردد